Kwakend reisde het gezelschap van kikkers door het bos, op zoek naar een lekkere poel water.
Maar omdat ze niet goed opletten, vielen er twee in een diepe kuil. Geschrokken keken de andere kikkers naar beneden. Wat een diepe kuil! Daar kwamen die twee nooit meer uit; "Geef het maar op, want het lukt je toch nooit om eruit te komen!"
Daar lieten de twee kikkers het uiteraard niet bij en al springend probeerden ze hun geluk.
Tevergeefs, de wand was steil en de kuil was echt heel diep.
"Houd maar op, je vermoeit jezelf alleen maar en het lukt toch niet!" riepen de kikkers van bovenaf naar beneden.
Een van de twee kikkers gaf het op, midden in zijn sprong.
Hij viel naar beneden en legde ter plekke het loodje.
Maar de ander ging door. De kikkers schreeuwden dat hij het beter kon laten.
Beter rustig doodgaan dan met zoveel gedoe!
Maar de kikker ging door en sprong en sprong en sprong totdat hij - wonder boven wonder! -
met geweldige krachtsinspanning uit de kuil sprong.
Hij keek de kikkers aan en zei: "Ik mag dan doof zijn, maar ik kon zien hoe jullie me aanmoedigden.
Zonder jullie steun had ik het echt niet gered!"
Bron: "De veren van de rabbi" - Wim van der Zwa
