Een stem vroeg: "Wie ben je?"
"Ik ben Els", antwoordde de vrouw.
"Ik vroeg niet hoe je heette, ik vraag: wie ben je? "
"Ik ben de vrouw van de burgemeester", gaf ze als antwoord.
"Ik heb niet gevraagd wiens echtgenote je bent, maar wie je bent."
"Ik ben de moeder van vier kinderen."
"Ik heb niet gevraagd wiens moeder je bent, maar wie je bent."
"Ik ben onderwijzeres."
"Ik heb niet naar je beroep gevraagd, maar ik vroeg wie je bent."
"Ik ben christen."
"Ik vroeg niet welke religie je aanhangt, ik vroeg wie je bent."
"Ik ben degene die bijna elke dag naar de kerk ging en de armen en minder
bedeelden steeds geholpen heeft."
"Ik vroeg niet wat je deed, ik vraag: wie ben je?"
Toen had de vrouw geen antwoord meer; zij kon niets meer bedenken.
Haar geest was leeg.
Er was alleen nog maar stilte.
En ineens, in die stilte, wist ze vanuit de diepte van haar hart: ik ben!
Toen fluisterde de stem zacht: "ja, dat ben je!"
Bron: "Taal van de stilte" - Erich Kaniok
